Έρχεται από το Λονδίνο και συστήνεται πλέον ως Silhouette. Το πραγματικό της όνομα όμως είναι Helena Gee και ναι, ήταν πριν δύο περίπου χρόνια η τραγουδίστρια του εκρηκτικού γυναικείου πανκ κουαρτέτου από το Leeds, των Ivories. Ωρίμασε αρκετά, πειραματίστηκε και μάλλον κατέληξε σε ένα είδος που της ταιριάζει περισσότερο. Με τη βοήθεια των φίλων της Joe και James, στο μπάσο και στα ντραμς αντίστοιχα, παίζει πλέον αισθησιακή dark pop. Αυτό τον καιρό ηχογραφεί κάποια καινούρια τραγούδια κι οι Hatcham Social έχουν αναλάβει την παραγωγή. Η φωνή της θυμίζει έντονα κυρίες σαν τη Harvey, τη Marshall, τη Sioux και τη Mosshart κι αυτό μόνο θαυμάσιο θα μπορούσε να είναι. Με ένα περίεργο και μοναδικό τρόπο αυτή η γυναίκα μπορεί και συνδυάζει στον ήχο της Birthday Party με Leonard Cohen και Gun Club με Scars. Δεν το κρύβει άλλωστε ότι λατρεύει τις αντιθέσεις. Υποκλιθείτε παρακαλώ…
Είναι νέοι, δυνατοί, θυμωμένοι και cool! Είναι οι Be Your Own Pet οι οποίοι έκαναν την έκπληξη με το δεύτερο άλμπουμ τους, Get Awkward, το οποίο είναι αντικειμενικά γαμάτο. Κάνοντας τους Yeah Yeah Yeahs να δείχνουν φλωράκια μπροστά τους, η Jemina και οι φίλοι της τα σπάνε όσο κανένα άλλο συγκρότημα αυτήν την εποχή και μάλιστα το κάνουν με απίστευτη άνεση. Ερχόμενοι από το Nashville του Tennessee και ώντας στην πιο ανώριμη μπάντα του πλανήτη αυτή την στιγμή, η Ξemina -η δικαιωματικά πιο sexy frontwoman της εποχής μας- αλλά και οι τρείς φίλοι της, ο Jonas, o Nathan και ο John ενσαρκώνουν το όλο εκείνο χαμένο πνεύμα του punk το οποίο μας εχει λειψει πολύ τελευταια. Αναμφισβήτητα, οι Be Your Own Pet με την μουσική και το γενικότερο attitude τους, μας υπενθυμίζουν το πόσο αναζωογωνητικά διασκεδαστικό είναι να ακούς ένα συγκρότημα που βρίζει και φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί, μόνο και μόνο επειδή τα μελη του ακόμα περνούν τα συνηθισμένα ορμονικά προβλήματα της ηλικίας.
Οι Thelma Blankenship αναμιγνύουν pop μελωδίες με ηλεκτρονικούς ήχους και ρυθμούς, χτίζοντας τα κομμάτια τους με samples, λούπες και ενίοτε φωνητικά, ενώ οι live εμφανίσεις τους αποτελούνται από συνδυασμό κομματιών με φωνητικά και instrumental ηλεκτρονικού σετ με laptop/synthesizers. Η πρώτη τους κυκλοφορία είναι ένα single και ένα EP ως μέρος της τριπλής συλλογής City Campers (The Sound Of everything, 2007).
H Thelma μετά από αρκετά καλοκαίρια αποφάσισε να εξαφανιστεί. Κανείς δεν ξέρει που είναι, ίσως να σχεδιάζει ρούχα για κάποιον οίκο μόδας στο Παρίσι, ίσως να δουλεύει σε internet cafe στη Ναυαρίνου. Πιθανότατα θα βαρεθεί και θα καταλήξει ξανά να κόψει τα μαλλιά της, μόνο για να της δημιουργηθεί η επιθυμία να τα μακρύνει ξανά. Και μετά θα χαζεύει στις παραλίες, στα πεζοδρόμια και αν έχει τις μαύρες της, στην μπάντα της.
Οι Thelma Blankenship εμφανίζονται στις 24/04 στο Soul μαζί με τους Flying Lilis Brothers. Διαβάστε τι μας είπαν:
1. Ποιες είναι οι κυριότερες μουσικές επιρροές σας και τι μουσική ακούτε αυτόν τον καιρό;
Οι βασικές επιρροές μας είναι κάπου ανάμεσα στους Keith Jarret, Scott Walker, Future Sound Of London, Ziggy Was, Ace Of Base, Smashing Pumpkins και Daft Punk. Αυτόν τον καιρό ακούμε Gutter Twins / Black Mountain / Everly Brothers / Feist και τον SpaceStation του SomaFm.
2. Ποια είναι η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για σας ως μουσικούς και πόσο εύκολο σας είναι να γράψετε τραγούδια; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη μέθοδος που ακολουθείτε;
Συνήθως ξεκινάμε με έναν ήχο, ένα ρυθμό που φτιάχνουμε ή κάποιο sample που παίρνουμε/κλέβουμε από οτιδήποτε μας αρέσει. Πάνω σε αυτό χτίζεται το κομμάτι και στο τέλος μπορεί να μην χρησιμοποιηθεί καν το αρχικό στοιχείο. Μετά ίσως μπούνε και φωνητικές λούπες ή λόγια, κυρίως εμπνευσμένα από ανθρώπους και καταστάσεις που ζήσαμε ή θα θέλαμε να ζήσουμε.
3. Πως θα περιγράφατε την προσωπικότητα της Thelma;
Η Θέλμα ήταν απλά εξώκοσμη, ένα άτομο που θαρρείς πως καμπύλωνε τον χωρόχρονο. Όλα σταματούσαν και ξεκινούσαν σ’ αυτήν. Ότι λάτρευε την μια μέρα το μισούσε την επόμενη. Δεν είχε ιδέα από μουσική. Είχε όμως μπάντα!
4. Υπάρχουν κάποια στοιχεία που θα μπορούσατε να πείτε ότι χαρακτηρίζουν τον ήχο σας;
Το κυριότερο στοιχείο είναι η διαμάχη για το ποιανού αντίληψη θα επικρατήσει σε κάθε κομμάτι, καθώς συχνά έχουμε αρκετά αντιδιαμετρικές απόψεις για το πως θα πρέπει να δομούνται τα κομμάτια μας και τα φωνητικά μέρη. Ηχητικά όμως συμφωνούμε, οπότε διατηρούμε έναν σχετικά καθαρόαιμο ηλεκτρονικό ήχο, χωρίς πολλά φυσικά όργανα. Μέχρι να το βαρεθούμε βέβαια.
5. Πώς νοιώθετε για την επιρροή που έχει το internet γενικότερα και το MySpace ειδικότερα στον τρόπο που ακούμε σήμερα μουσική;
Είναι ωραίο να έχεις πρόσβαση σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη, να μπορείς να ακούσεις μουσική από τον οποιονδήποτε και να ακουστείς εύκολα και παντού. Αλλά υπάρχει ο κίνδυνος να χαθείς μέσα στο άπειρο υλικό που κυκλοφορεί. Έχοντας μεγαλώσει με βινύλια, κασέτες και cd, βλέπουμε και στους εαυτούς μας πια ότι δεν προλαβαίνουμε να ακούσουμε μουσική όπως θα θέλαμε. Υπάρχει πρόσβαση σε τόσο πολύ υλικό που δεν μπορείς να διαχειριστείς κατάλληλα, να του αφιερώσεις τον απαιτούμενο χρόνο.
6. Πώς νοιώθετε για την "σκηνή" στην Θεσσαλονίκη; Ποια διαφορά βλέπετε να υπάρχει από την Αθήνα;
Η αλήθεια είναι ότι μόνο λίγα πράγματα -και αυτά μέσω myspace- ξέρουμε για την τοπική σκηνή, αν την πούμε έτσι, αλλά μπάντες υπάρχουν πολλές και στην Αθήνα φαντάζομαι ακόμα περισσότερες. Δεν υπάρχει όμως κόσμος να τα υποστηρίξει, στα περισσότερα live μαζεύονται μόνο φίλοι και γνωστοί.
7. Υπάρχουν κάποιοι Έλληνες καλλιτέχνες που σας έχουν τραβήξει την προσοχή;
Μας αρέσει πολύ η Κατερίνα Κυρμιζή, έχει φανταστική φωνή και νομίζουμε πως κάπου μέσα στην χρονιά θα βγάλει και νέο -μετά από χρόνια- δίσκο. Επίσης οι Ρόδες που πέρυσι έβγαλαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας. Και ο Alpha P που αθόρυβα κυκλοφορεί εξαιρετικούς ηλεκτρονικούς δίσκους.
Οι Lo-Fi-Fnk σχηματίστηκαν το 2001 όταν ο Leo και ο August γνωρίστηκαν στο λύκειο. Από τότε φτιάχνουν έξυπνη, χορευτική, electro-pop μουσική, αποκαλύπτοντας την μυστηριώδη ικανότητα τους να συνθέτουν μελωδίες που σκοτώνουν, να δημιουργούν κολλητικά beats και να γράφουν εγκάρδιους στίχους. Αποτέλεσμα είναι ένα απολαυστικότατο μίγμα από ναζιάρικους ηλεκτρονικούς ήχους, απόκοσμα φωνητικά, και -το πιο σημαντικό- ωμή χορευτικότητα .
“Το πιο τρελό δώρο που μου έχουν στείλει ήταν ένα γράμμα πριν κανα δυο βδομάδες. Κάποιοι φαν είχαν σχεδιάσει ένα χάρτη και είχαν γράψει ότι με βλέπουν συχνά εκεί γύρω που μένω. Ήθελαν να τον ακολουθήσω μια συγκεκριμένη ώρα και ημέρα. Και στο τέλος θα έβρισκα ένα κουτί, αλλά δεν τόλμησα να το κάνω.” - Leo
Και αν στις προσωπικές του επιλογές, το ντούο, που ισχυρίζεται ότι είναι too gay to be straight και too straight to be gay, δεν φαίνεται αρκετά τολμηρό, το αντίθετο ισχύει για το ενδυματολογικό τους γούστο επί σκηνής, αφού προβλέπεται να επαναφέρουν baseball caps με τον Daffy Duck στη μόδα!
Ηχογράφησαν το πρώτο τους ep σε μπαρ που ακούει στο όνομα «Μεθυσμένος Μονόκερος», γεγονός που σημάδευσε όλους τους δίσκους που κυκλοφόρησαν μέχρι τώρα. Το 2007 ήταν τόσο καυλωμένοι και παραγωγικοί, που έβγαλαν στην αρχή της χρονιάς το “Los Valientes del Mundo Nuevo” και το φθινόπωρο το εξαιρετικό “Good Bad Not Evil”. Με αύρα από 70s και ρετρό garage ήχο είναι οι μόνοι αναβιωτές, με καθαρόαιμο attitude, που φροντίζουν να επιδεικνύουν σε καθεμία από τις φημισμένες live εμφανίσεις τους. Τολμηροί, καταστροφικοί, με αστείρευτη ενέργεια, οι Black Lips είναι μουσικός τυφώνας, που σε παίρνει και σε σηκώνει. Αν ψάχνεις τρόπο να πεις σε ένα παιδί ότι κάποιος πέθανε, απλά πάτα play στο «How Do You Tell A Child That Someone Had Died». Μία pop extravaganza στη σκηνή που θα οδηγήσει σε ακατάπαυστο head banging. Ένα βράδυ με την απόλυτη μπάντα κραιπάλης. Κάθε αναστολή είναι περιττή. Ζήσε το αυριανό live στο Gagarin 205 στο έπακρο. Την βραδιά θα ανοίξουν οι The Velvoids.
Γλαφυρός, με τη μύτη του χωμένη σε ποικίλα μουσικά project, ο Δημήτρης Παπαδάτος “Ku” είναι μία απο τις πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις της εγχώριας εναλλακτικής μουσικής σκηνής. Μαζί με τους La situation Conga, Black and Decker featuring Voltnoi και Mr. Comfort θα εμφανιστεί σήμερα το βράδυ ως Kultt Of The Silent live στο μπαρ «Κωνσταντινουπόλεως 44».
Διαβάστε τι μας είπε ο ίδιος:
Ποιος είναι ο πιο όμορφος στίχος που άκουσες ποτέ;
Είμαστε συναρτήσεις φλύαρων απόπατων, αρμονικών χρωμάτων, ανάπηρων λοστών, όταν λιώνει το σπίρτο απάνω στο χέρι μας και μόνο μέσα μας φωνάζουμε ωχ, όταν διοργανώνουμε ειδικά πάρτι, με τα λάθος φιλιά, στο παιχνίδι της απάτης και την ώρα που χύνεται ο καφές, δίνουμε ο ένας στον άλλο συμβουλές που έχουν μέσα τους τη λάθος αγάπη!
Τι σε έχει εμπνεύσει περισσότερο στη μουσική σου;
Η μουσική μου στην ουσία είναι ένας ιδιοσυγκρασιακός αυτοσχεδιασμός. Ακόμα και στο στούντιο τα κομμάτια γράφονται τη στιγμή που αρχίζουν να ηχογραφούνται. Η έμπνευση τις περισσότερες φορές ειναι σχεδόν υποσυνείδητη. Κατά τ’ άλλα με απασχολεί κυρίως η ζωή, η αγάπη, ο θάνατος σε όλες του τις εκφράσεις. Πιστεύω ότι η μουσική είναι στη βαθύτερή της φύση πολιτική. Αυτή ακριβώς η φύση της είναι που μου επιτρέπει να χειρίζομαι, κάποιες φορές με επιτυχία, κάποιες όχι, το χώρο και τον χρόνο ή και την διάθεση του κοινού σαν υλικά με την ίδια δημιουργική αξία που δίνω σε μία κιθάρα ή ένα processor. Στην ουσία η έμπνευση γεννιέται και υπάρχει αυτόνομα τη στιγμή που συμβαίνει ότι συμβαίνει, είτε ηχογραφόντας, είτε στη σκηνή.
Ποιές είναι οι επιρροές σου, οι σύγχρονες αλλά και αυτές που φτάνουν μέχρι την παιδική-εφηβική σου ηλικία;
Η μόνη μου ουσιαστική επιρροή είναι οι JOY DIVISION.
Μπορείς να κατονομάσεις ορισμένα στοιχεία που να χαρακτηρίζουν τη δουλειά σου;
Για να το κάνω αυτό θα έπρεπε αυτόνομα να κατονομάσω στοιχεία της προσωπικότητάς μου. Προτιμώ να περιοριστώ σε μια εντελώς αφηρημένη έννοια όπως: άγνωστο πχ. Κάθε φορά είναι διαφορετικά. Σα να κάνεις σεξ με τον ίδιο άνθρωπο προσπαθώντας να εφεύρεις νέες μεθόδους οργασμού. Σίγουρα πάντως είναι διασκεδαστικό. Τουλάχιστον για μένα. Αν παρ’ όλ’ αυτά πρέπει να το κατατάξω σε ένα πλαίσιο πιο συγκεκριμένο, το πιο κοντινό είναι ιδιοσυγκρασιακή αναλογική μετά-ποπ (χαχα).
Πως νιώθεις για την φάση, την «σκηνή» όπως μας αρέσει να την αποκαλούμε, που αναπτύσεται στην Αθήνα αυτόν τον καιρό;
Δεν έχω αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται ουσιαστικά, αυτή η σκηνή που περιγράφεις. Είναι λίγο ανεδαφικό να μιλάμε για κοινό τόπο στις μέρες μας χωρίς να κινδυνεύουμε να γίνουμε αναχρονιστικοί. Η σκηνή ή η φάση, όπως την περιγράφεις, περιορίζεται σε κάποιους που είτε μιλούν την ίδια γλώσσα, είτε ηχογραφούν στα ίδια στούντιο. Είμαι υπέρμαχος της αυτόνομης έκφρασης και δεν πιστεύω στην περιοριστική δυναμική της μόδας. Επίσης με ενοχλεί κατά κάποιο τρόπο η νοσταλγία σαν κριτήριο αξιολόγησης: "Αυτό είναι ωραίο γιατί μοιάζει με αυτό". Φυσικά υπάρχουν καλλιτέχνες που θεωρώ ότι μιλούν μια μουσική διάλεκτο και ακολουθούν μια συμπεριφορά που αισθάνομαι κοντινή μου.
Υπάρχουν κάποιοι τοπικοί καλλιτέχνες που να σου αρέσουν ιδιαίτερα;
Lena Platonos, Lost bodies, Horis Peridereo, Clown, Metro Decay, Anti, Stereo Nova, Trypes, Dimosioypalliliko retire, Moot Point, Yell O Yell, Erevos, Villa 21, Ektos Elegxou, Deus X Machina, Kwstas Koukoutaras, Stayros Logaridis, Kwstas Tournas, Bokomolech, Drog A Tek, Coti k, Tasos Stamou, Kitephonics, Bear tears, The Boy, Larry gus, ETT OCH MIR, La Situation Conga, Free Piece of Tape, Acte Vide, Sister Overdrive, Stilleto Skag και ξεχνώ πολλούς...
Ποια είναι η πιο πολύτιμη μουσική σου ανάμνηση;
Το « Ένα μυστικό για το τέλος», τελευταίο τραγούδι στη συλλογή ΣΥΝΤΑΓΗ ΑΝΤΙΘΑΝΑΤΟΥ από το υπέρ-γκρούπ ΠΑΡΑΝΥΧΙΔΕΣ (RESPECT) στο σπίτι του Ηλία ένα κρύο απόγευμα, τα live των SUKU, η Γεωργία να προσπαθεί να μου μάθει τρομπέτα, το πρώτο live των Liars που είδα στη ζωή μου, η πρώτη φορά που άκουσα το «Heat» των Scattered Order στο σπίτι του Θάνου και της Σελίνας μετά από πολλά κρασιά (Θάνο βρήκα κουδούνια!!!). Είναι κι άλλες πολλές, όλες συνδεδεμένες με αγαπημένους μου ανθρώπους.
Πώς και πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι εντονότερα με την μουσική και να δημιουργείς δικά σου κομμάτια;
Ξεκίνησα να γράφω μουσική σε ένα 586 στο στρατό με κάτι δυσοίωνα fruity loops. Κυρίως breaks αλλά χαλαρά. Λίγο ambient noise, τέτοια πράγματα. Πάντα έγραφα μουσική με μπάντες κλπ, αλλά κυρίως προέκυψε ηλεκτρονική η έκφραση λόγω ανάγκης έκφρασης και έλλειψης άλλων μέσων. Έγραφα μανιωδώς με το όνομα BRECCIA. Έχω τόνους μουσικής απο τότε. Ήμουν σε παράκρουση. Μετά γνώρισα την Γεωργία και η διάθεση να γράψουμε μαί ήταν αμοιβαία. Ξεκινήσαμε τους SUKU, γράφαμε συχνά, παίζαμε κάποια live, μετά έφυγε για Νέα Υόρκη. Ακόμα γράφουμε απο απόσταση βέβαια, η δική μου μουσική είναι εντελώς διαφορετική από την μουσική που κάνουμε μαζί. Οι SUKU έτσι κι αλλιώς είναι πολύ προσωπική υπόθεση. Είναι ένα δικό μας παιχνίδι και δεν χωράει κόσμο. Οι Kultt Of The Silent, αν και στη ουσία one-man-band, είναι ανοιχτό σχήμα, και σε συνεργασίες και σε παρεμβολές. Όλη η ιστορία με την μουσική ξεκίνησε εντελώς ξαφνικά για μένα έτσι κι αλλιώς. Δεν έχω καμία μουσική τεχνική γνώση, δεν με ενδιαφέρουν ακαδημαϊκά ζητήματα όσον αφορά τη μουσική, δεν ξέρω γιατί το κάνω απλά ξέρω πως το έχω ανάγκη.
O Martin, o Patrick, ο Ben και η Gemma είναι οι Answering Machine. Η μπάντα ξεκίνησε με ένα drum machine ονόματι Mustafa Beat το οποίο στην πορεία αντικαταστάθηκε με τον Ben. Με πυξίδα τους το ντεμπούτο album των Strokes "Is this it?", οι Answering Machine προσδίδουν μερικά ακόμα "anthems" στον ήδη μεγάλο κατάλογο της indie pop βρετανικής σκηνής με τραγούδια οπως το (απιστεύτα πιασάρικο) "Lightbulbs" ή το "Oh Christina". 'Εχωντας ήδη κυκλοφορήσει 2 singles, το προαναφερθέν -φανταστικό- "Lightbulbs" αλλά και το αξιόλογο "Silent hotels", οι Answering Machine δείχνουν να έχουν αρχίσει να παίρνουν τα πάνω τους με support slots δίπλα στους πολυ καλούς Good Shoes αλλά και τους σκανδιναβούς indie pop Shout Out Louds.
Τελευταία είναι του συρμού να ανακυκλώνεται το crossover της indie και dance κουλτούρας και βέβαια το Brighton δε θα μπορούσε να μείνει παγερά αδιάφορο. Δύο οι βασικοί εμπλεκόμενοι, Rob (φωνητικά) και Keith (DJ), η ιστορία των οποίων φαίνεται να ξεκινάει αρκετά παλιότερα στο νησί της Μάλτας και να καταλήγει την τελευταία διετία με τη σφραγίδα των South Central. Δισυπόστατοι γαρ, μιξάρουν ξεδιάντροπα ως djs Wombats, Metronomy, Twisted Charm και πολύ ακόμη καθωσπρέπει κόσμο ενώ κυκλοφορούν ως μουσικοί 4 singles, με τελευταίο το ραφινάτο “Golden Dawn”. Προσκυνούν τα φαντάσματα των Gary Numan, Neu! και Bauhaus, ακούν φανατικά The Whip και Does It Offend You Yeah? και βρίσκονται ήδη στα μαχαίρια με Klaxons (εξαιτίας ενός bootleg mix που έκαναν στο “The Bouncer”). Μας αρέσουν γιατί είναι βρώμικοι, δουλευταράδες και σκληροπυρηνικά χορευτικοί.
Καλώς ήρθες στο Τόκιο, την πρωτεύουσα μίας από τις πιο σεισμόπληχτες χώρες του κόσμου. Εδώ λοιπόν, χτυπά ο εγκέλαδος που ακούει στο όνομα Plastic Zooms. Όπως κάθε Ιαπωνίδα γιαγιά που σέβεται την post punk περσόνα της έτσι και η δικιά τους, από μωρά τους νανούριζε με Siouxsie and the Banshees και Joy Division. Τώρα πια όμως ο Pis, η Tif, η Hidek, η Nah και ο Mirror S μεγάλωσαν και έφτιαξαν το δικό τους συγκρότημα. Όπως λέμε Neil’s Children, These New Puritans, Televised Crimewave, Ulterior, Lillies and Remains έτσι ακριβώς λέμε και Plastic Zooms αλλά στη σχιστομάτικη εκδοχή. Ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο για να μπεις στο νόημα είναι ότι αποτελούν τους μεγαλύτερους fans των βραχύβιων αλλά μοναδικών Test Icicles. Ναι λοιπόν, καλά κατάλαβες. Παίζουν βρώμικο punk, new wave, dark indie ή όπως αλλιώς σου κάνει κέφι πες το. Λίγη σημασία έχει. Η πρώτη γνωριμία μαζί τους έγινε ακούγοντας το “love”, το ιδανικό τραγούδι για να λιώσουν όλα τα κορίτσια τα τακούνια τους στα underground πάρτι της πόλης... Το μπάσο τους καταντά εθισμός, η κουπ της Tif σε κάνει να θες να τρέξεις στο κομμωτήριο και αν τους ακούσεις πάνω από τρεις φορές βρίσκεσαι ήδη στο Ελ. Βενιζέλος με προορισμό το Τόκιο. Φαντάσου να σου πω κιόλας ότι ο Pis έχει μοιραστεί τα decks με τον Coffin Joe των Horrors... Αν δε σου αρκούν αυτά, πάρε μια extra δόση από το side project του Pis και της Tif ή αλλιώς τους Venus Eccentric. Το βρετανικό indie καταφθάνει και στροβιλίζει δυναμικά στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου μέσω των dj set και των καλλιτεχνικών event που διοργανώνουν.
Ο Δημήτρης Λιλής επωφελήθηκε από την απουσία του έτερου ήμισι των Flying Lilis Brothers που πήγε διακοπές στην Ισλανδία (!), και ετοίμασε ένα mix με νέα disco tracks ως teaser για απόψε!
Φοβερή η Nadia Ksaiba, εμφανίζεται ενίοτε με κράνος αεροπόρου πίσω απ’ τα decks, για να προσφέρει μελετημένα, εκλεκτικά και, κατά τα κοινά λεγόμενα, άψογα μουσικά σετ. Το 27χρονο σήμερα κορίτσι, ξεκίνησε την καριέρα του σαν ιδρυτικό μέλος του περίφημου club night 'And Did We Mention Our Disco?', που μέχρι και το 2006 θεωρούνταν ένα απο τα κορυφαία εβδομαδιαία parties του Λονδίνου μαζί με το θρυλικό 'Trash' του Erol Alkan, ο οποίος για την τελευταία του σεζόν στο 'The End', μάλιστα, την είχε τοποθετήσει resident dj της βραδιάς του. Πάνω απο 150 βραδιές οργάνωσαν οι Our Disco απο τον Ιανουάριο του 2003, προσφέροντας καταφύγιο σε ανήσυχα party monsters που δεν γούσταραν καθόλου τα κλασσικά, και «κουρασμένα» ουσιαστικά, βρετανικά club nights. Με ανεπίσημη leader την Ksaiba σχημάτισαν έναν δικό τους ήχο και μια δική τους αισθητική, προσφέροντας μία μίξη απο post-punk, glitch-funk, schitzo-electro και mutant disco, που για πρώτη φορά δεν είχε να κάνει μόνο με τρίχες, μόδα και ποζεριλίκι. Το 2006 περιόδευσε εκτεταμένα στην Ευρώπη κερδίζοντας τις εντυπώσεις, σκαρφαλώνοντας σε πολυάριθμες λίστες των σπουδαιότερων dj και αποδεικνύοντας έκτοτε πως είναι μια από τους ελάχιστους νεότερους superstar djs in-the-making. Την Παρασκευή 4 Απριλίου, η Nadia Ksaiba θα έρθει στην Αθήνα μετά απο ένα ακόμη party του νέου της club night 'SAY YES' που οργανώνει μαζί με τους Klaxons και θα βρεθεί πίσω απο τα decks του Soul Stereo, καλεσμένη των Flying Lilis Brothers και του Sonic Playground προκειμένου να αποδείξει γιατί όλα τα Βρετανικά περιοδικά κλείνουν τα κείμενά τους για αυτήν με την φράση 'Ms Ksaiba is here to remind people how it's done'!!!
Διαβάστε τι μας είπε η ίδια:
Πως ξεκίνησες με το Our Disco και ποιά ήταν η ιδέα πίσω απ’αυτή την βραδιά; Απ’ότι φαίνεται κάνετε διάλλειμα, αλλά υπάρχουν σχέδια για άλλη μια βραδιά;
Κάνουμε αυτή την βραδία εδώ και 5 χρόνια, δεν υπήρχε κάτι ανάλογο εκείνο τον καιρό. Όμως όλοι ασχολούμαστε με άλλα πράγματα τώρα. Νομίζω πως θα κάνουμε άλλο ένα πάρτυ, αλλά στη στιγμή συγκεντρώνομαι στο Go Bang! και το Say Yes.
Ποιός ή τι έχει υπάρξει η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσής σου μέχρι τώρα;
Πιθανότατα ο Ron Hardy στο Music Box, αλλά και το Optimo, ο Joakim και η DFA, και τα album των Daft Punk ‘Homework’ και ‘Discovery’.
Έχεις κάποια μουσικά tips για το 2008? Ή κάποια μουσική πρόταση? Ακόμη και κάποιον παλαιότερο καλλιτέχνη που ανακάλυψες πρόσφατα και του οποίου την δουλειά θεωρείς σύχρονη, όμορφη, ή και τα δύο;
Τελευταία αγοράζω πολλούς ιδιόρυθμους δίσκους και ανεγκέφαλα boogie 12”, οπότε αν δεν τα έχετε ακούσει, τσεκάρετε τα. Ακούω και πολύ πρώιμο jazz, χωρίς φωνητικά κυρίως.
Απο όλα τα μέρη, club, σπίτια, venues στα οποία έχεις παίξει όλα αυτά τα χρόνια ως dj, ποιό είναι αυτό που δεν θα ξεχάσεις ποτέ? Για οποιονδήποτε λόγο…
Στη Valencia, είναι τρελοί. Το Fabric είναι πάντα καλό, έχει εκπληκτικό ηχοσύστημα και κοινό που ανταποκρίνεται.
Ποιοί καλλιτέχνες δεν λείπουν ποτέ από το σετ σου, άσχετα από το που εμφανίζεσαι, ή το κοινό για το οποίο παίζεις;
Metro Area - ‘Miura’. Mόλις άρχισα να το ξαναπαίζω αλλά θα πρέπει να σταματήσω, θα ξεθάψω κάτι άλλο.
Ποιο θα ήταν το ιδανικό σκηνικό, περιβάλλον και line-up και ποια η ιδανική ατμόσφαιρα για κάποιο πάρτι σου;
Τα outdoor πάρτι συνήθως περιλαμβάνουν άθλια μουσική σε έναν καλό χώρο, έτσι θα ήταν ωραίο (για πάρτι) κάποιο καυτό καλοκαιρινό απόγευμα, κάπου έξω όπου η μουσική θα μπορούσε να είναι δυνατή.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου μουσικό κίνημα και ποια η πιο πολύτιμη μουσική σου ανάμνηση;
Το να επιστρέφω απʼ το σχολείο και να πηγαίνω στο Our Price/HMV κάθε Δευτέρα για νʼαγοράσω τις καινούριες indie και Britpop κυκλοφορίες. Μια μέρα αγόρασα το Jaques Lu Cont - Jaques your body κι αυτό ήταν, ερωτεύτηκα τον electro ήχο, αν και δεν ήξερα πολλά γιʼ αυτόν καθώς αγόραζα κυρίως πανκ και βρετανικές κιθαριστικές μπάντες.
Συνήθιζα να λέω σε όλους ότι μου άρεσε η electro, αλλά δεν ήξερα στʼ αλήθεια περί τίνος πρόκειται. Εκείνο τον καιρό ακούγονταν πολύ η house, Daft Punk, Basement Jaxx and big beat όπως ο Fat Boy Slim, o John Carter και τα λοιπά.
Ποιά είναι τα σχέδιά σου για το άμεσο μέλλον;
Να συνεχίσω να παίζω μουσική, ελπίζοντας το Go bang! να έχει παρόμοια επιτυχία με το Our Disco. Α, και να οργανώσω ένα ακόμη Our Disco πάρτι.
Οι heartsrevolution είναι γαμάτοι! Ερχόμενοι φυσικά από την πάντοτε μέσα στα πράγματα πόλη της Nέας Yόρκης, οι heartsrevolution δείχνουν να συμπληρώνουν εκείνο το πολύ μικρό κενό μεταξύ του τέρμα αρτιστικού electro dance punk των Crystal Castles και εκείνο του καλού και ποιοτικού indie pop. Παίρνοντας το όνομα τους απο τον στίχο 'boy/girl revolution' των (θεών!) Huggy Bear, το συγκρότημα του Ben και της Lo έχει ήδη στο ενεργητικό του μια κυκλοφορία, ένα split 7ιντσο με τους προαναφερθέντες Crystal Castles, ενώ μέσα στον Aπρίλιο αναμένεται το EP τους το οποίο θα φέρει τον τίτλο Switchblade. Τέλος, μόνο υπερcool μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός οτι η 7ιντση μορφή του single τους c.y.o.u (choose your own adventure) κυκλοφορούσε ως ενα βινύλιο σε σχήμα καρδιάς.
