Επειδή όμως εν τω μεταξύ έχουν κατακτήσει τον ηλεκτρονικό (και όχι μόνο- αυτοχαρακτηρίζονται electro-punks) κόσμο, και επειδή οι ίδιοι βλέπουν την μουσική τους ως soundtrack για τις νύχτες μας, ας την κάνουμε κι εμείς αυτό ακριβώς! 3, 2, 1- Pogo λοιπόν!
Υ.Γ.2. …και αν ήδη έχετε το album τους Idealism μην ξεχνάτε ότι μέσω αυτού μπορείτε να κατεβάσετε άλλα 7 κομμάτια.
Idealistic
Οι Electricity In Our Homes πρωτοέφτασαν στα αφτιά μας τον περασμένο Μάιο όταν έβγαλαν στο Internet τα πρώτα demo τους. Και πως έχουν εξελιχθεί από τότε! Πρόσφατα, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP ‘The Shareholders Meeting’ στο οποίο υπάρχει μόνο ένα από εκείνα τα τρία κομμάτια που είχαν αρχικά κυκλοφορήσει, και περιέχει 4 post-punk διαμάντια σε DIY αισθητική. Την παραγωγή είχε αναλάβει ο John Linger των Neils Children, ενώ οι ηχογραφήσεις ολοκληρώθηκαν σε μόλις 4 ώρες, με μόλις £60! Αν και οι επιρροές τους, όπως Josef K, Fire Engines και Delta Five, έχουν μεγάλη επίδραση στον ήχο τους, το τελικό αποτέλεσμα είναι 100% αυθεντικό. Ακούστε τους οπωσδήποτε!
Παραμύθια και αφηγήσεις ταξίδευαν πάντα διαμέσου της ιστορίας και τα στόματα όλων των ζωντανών πλασμάτων, η φαντασία, όμως, και η τέχνη της διήγησης, η πιο ισχυρή, πιθανώς, από τις ανθρώπινες ικανότητες και η πιο σπουδαία απόλαυση, είναι μια τέχνη την οποία λίγοι κατέχουν… O Kid Harpoon είναι ένας από αυτούς, ένα αλλόκοτο πλάσμα που χειρίζεται την κιθάρα του σαν να ήταν προέκταση του σώματός του και τραγουδάει για «ποτάμια, τριαντάφυλλα, δαίμονες, τέτοια πράγματα», άλλοτε ολομόναχος και άλλοτε με το συγκρότημά του 'The Powers That Be', σα δαιμονισμένο ξωτικό που ζει στα βάθη του Τάμεση, αν και στην πραγματικότητα απλά ζει εδώ και χρόνια πάνω από το μπαρ Nambucca στον δρόμο Holloway, παρέα με διάφορες άγνωστες-γνωστές bohemian μορφές του ανατολικού Λονδίνου, DJ, μουσικούς, ποντικούς και κατσαρίδες. Πάνω από διακόσια κομμάτια λέγεται ότι έχει γράψει μέσα στα τελευταία δύο χρόνια και μπορεί κανένα από όσα κυκλοφορούν να μην ακούγεται φανταχτερό, ακραίο, ακόμη και πρωτοποριακό, για όσους διαθέτουν την υπομονή όμως, οι μελωδίες του είναι ότι πιο σπουδαίο έχει να προσφέρει η σύγχρονη Αγγλία στον τομέα της φολκ και όχι μόνο.MySpace | Fansite με free downloads
Riverside
Ο Gui Boratto μας χάρισε έναν από τους καλύτερους ηλεκτρονικούς δίσκους της χρονιάς, το Chromophobia (Kompakt, 2007). Ο Βραζιλιάνος Boratto έχει εργαστεί ως αρχιτέκτονας, διαφημιστής και μουσικός παραγωγός, με βάση το Sao Paolo. Ενώ δεν πλασάρει ιδιαίτερα τον εαυτό του ως επαγγελματία μουσικό ή DJ, έχει αναγνωριστεί από τον μουσικό τύπο.
Το Chromophobia είναι ένα ασταμάτητο παιχνίδι με τον ηλεκτρονικό ήχο, με τα απλά rhythm sections, τα samples και τις minimal techno φόρμες, το οποίο κορυφώνει με αριστουργηματικά κομμάτια-ύμνους όπως το Beautiful Life και το spaced out, The Verdict.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας πλέον “κλασσικός” - κατά κάποιον τρόπο - Kompakt δίσκος. Άλλα όχι μόνο αυτό, πρόκειται για μια από αυτές τις κυκλοφορίες που πραγματικά σε κάνουν να πιστέψεις ότι το intelligent dance music είναι πραγματικά intelligent.
MySpace | Website | Beautiful Life [early studio version (free mp3 download)]
Τι συμβαίνει όταν δυο πολύ ιδιαίτερες φυσιογνωμίες της Λονδρέζικης χορευτικής και indie σκηνής κατεβάζουν από τα ράφια τους 60s και 70s δίσκους τους και αρχίζουν να πειραματίζονται? Το αποτέλεσμα ονομάστηκε Beyond The Wizard's Sleeve. Οι Erol Alkan (Trash club, Durrr καθώς και παραγωγή σε μπάντες όπως Mystery Jets, Long Blondes, Late Of The Pier) και Richard Norris (The Grid), ξεκίνησαν αυτό το λίγο μυστήριο project, με βάση το Λονδίνο και σποραδικά βγάζουν 12ιντσα με τα οποία περιλαμβάνουν ένα μίγμα από reworks, remixes η και per se σπάνια κομμάτια.
Ο ήχος τους είναι φοβερά προσεγμένος και έχει μια πολύ analog ποιότητα. Οι ίδιες οι μουσικές έχουν ένα πολύ δυνατό δέσιμο με την 60s ψυχεδέλεια και το Kraut rock, αλλά παράλληλα κινούνται ασταμάτητα μεταξύ μιας leftfield ηλεκτρονικής υφής και ενός παιχνιδιού με το acid house.
Οι κυκλοφορίες τους 'B.T.W.S.', 'Spring', 'George' και 'West' (3rd Mynd) δεν βρίσκονται πια εύκολα αλλά υπάρχουν σχεδία για κυκλοφορία σε CD (και συχνά βγαίνουν αρκετά free mp3s από το myspace τους). Εκτος από τα παραπάνω μια αναφορά αξίζει και στα remixes των BTWS στο Young Folks των Peter, Bjorn & John και το Come Hear The Trumpets των Dust Galaxy (space/psycho disco-ειδες side project των Thievery Corporation).
O Kevin Barnes, ή αλλιώς Georgie Fruit, όπως τον γνωρίσαμε μέσα από το τελευταίο άλμπουμ της αμερικανικής τρελλοκολλεκτίβας, "Hissing Fauna, Are You the Destroyer?", είναι υπεύθυνος για τους Of Montreal, την μπάντα που λατρεύει να μασκαρεύεται επί σκηνής και να δημιουργεί τα πιο απροσδόκητα και μοναδικά live shows που έχετε δει ποτέ. Το πιο συναρπαστικό όμως γεγονός παραμένει ότι οι Of Montreal βρίσκονται στο μουσικό προσκήνιο δέκα ολόκληρα χρόνια, προσφέροντάς μας με κάθε νέα τους κυκλοφορία την καλύτερη αφορμή για να χορέψουμε! Βάλτε, λοιπόν, τις στολές σας κι ελάτε στο Gagarin. Θα είναι όλοι ντυμένοι!
My Wet Calvin (GR)
Ο Λεωνίδας και ο Άρης φτιάχνουν την πιο γευστική μουσική για το σπίτι, για τους φίλους, για ό,τι αξίζει να είναι και να προσφέρεται δωρεάν στις πιο home made ever συσκευασίες που έχετε δει. Οι My Wet Calvin δεν είναι lo-fi ψηφιακά πλάσματα της φαντασίας σας. Είναι σύγχρονοι κιθαριστικοί Δον Κιχώτες με πολλές διαφορετικές φορεσιές! Δείτε τους σε μια από τις λίγες εμφανίσεις τους ως full band.
MySpaceTickets 25 euro (20 s.p. members)
Doors open 21.30
Αυτοαποκαλούνται Earl Samuel Dust, Francis Dudley Dance, Red Dog Consuela και Jack Paradise, ζουν με τους γονείς τους και τα βράδια επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω φωτεινών σημάτων. Επίσης, σιχαίνονται τα νέα μετριοπαθή και αυτάρεσκα “indie-schmindie” συγκροτήματα και θέλουν με τη μουσική τους να ωθήσουν τον κόσμο στα άκρα. Ένα συγκρότημα που ξεκίνησε σαν μια καλοστημένη φάρσα τεσσάρων εκκεντρικών εφήβων με περίεργο μουσικό γούστο και γερή δόση τρέλας και παρ’ όλ αυτά κατάφερε να σκαρφαλώσει ραγδαία στις top λίστες των σημαντικότερων «τοπικών προσωπικοτήτων» - με πιο πολυσυζητημένη, αδιαμφισβήτητα, περίπτωση αυτήν του Erol Alkan - οι Late of the Pier είναι…άλλο φρούτο!
80’s synthpop, dance, nu-rave, garage και παράλογοι στίχοι που αποδίδονται με παράλογο συχνά τρόπο ενώνονται για να φτιάξουν ένα αστραφτερό (και εθιστικό!) κολλάζ ήχων που έχει ωραιότατα παρομοιαστεί με συνάντηση των Daft Punk και Flaming Lips. Για να παρακολουθήσουν Sci-Fi Channel. Σε ψυχιατρείο. Με άλλα λόγια, θορυβώδης αλλά υπνωτική electropop που σαστίζει.
To 'Space and the Woods' προσφέρεται ως free download στο MySpace τους.
Bathroom Gurgle
Οι Health είναι τέσσερις γραφικότατοι vegan/organic ημι-χίπηδες, με πολύ DIY αέρα και ένα εξαιρετικό πρώτο album. Το ομότιτλο 'Health' (Lovepump United/Cold Sweat, 2007) έχει ετερόκλητες και έντονες αναφορές σε αρκετά μουσικά κινήματα. Με βάση συνθέσεις που έχουν ένα πολύ επαναλαμβανόμενο (αρκετά νεο-Kraut) στοιχείο, πολύ καλά δουλεμένα φωνητικά και ένα πολύ δυνατό και τεχνικό rhythm section, οι Health βάζουν τον ακροατή σε ένα περιπετειώδες μουσικό ταξίδι. Οι συνθέσεις που θα μπορούσαν να θυμίζουν από Black Flag-ικες καθαριστικές εκρήξεις μέχρι avant garde ψυχεδέλεια και το φλερτ με τον πειραματικό χορευτικό ήχο τους δίνει άξια μια θέση στα καλύτερα πρωτοεμφανιζόμενα σχήματα του 2007.
Δεν έχουν σχέση με ραδιόφωνο. Ούτε καν κατάγονται από το Λουξεμβούργο. Οι Radio LXMBRG έχουν σουηδικές ταυτότητες, γνωρίζουν καλά από κρύο, χιόνια, άσπρα χλωμά πρόσωπα και τα δένουν όλα υπό την καθοδήγηση του Ιωάννη του Βαφτιστή, της αμφιλεγόμενης περσόνας John the Baptist που αναλαμβάνει τα vocals. Μετέφεραν προ διετίας την παραμορφωμένη κινηματογραφική τους εικόνα στον πρώτο ομώνυμο δίσκο, αναπαράγοντας μια bossa αισθητική με 60’s γαλλικές μπαγκέτες. Φέτος οι μπαγκέτες ωρίμασαν και απέκτησαν ένα περισσότερο continental disco, decadent 80’s pop και retro synth χρώμα παίρνοντας την ονομασία του «Trivial Matters».. ένας δίσκος που πέρασε από μύρια κύματα μέχρι να ολοκληρωθεί, μιας και οι ηχογραφήσεις διακόπηκαν προκειμένου το συγκρότημα να διεκδικήσει τα δικαιώματα του στη μέση της ψυχρής μουσικής βιομηχανίας. Με τις ευλογίες του διάσημου παραγωγού Bertrand Burgalat, οι Radio LXMBRG βγάζουν ένα χιτάκι μούρλια, κατευθείαν για τα διεθνή dancefloors. Score On The Floor για πολύ χορό και free downloading από το myspace.
“I’m like, hot chick that you can’t even touch”. Με στίχους τόσο –και άλλους περισσότερο- προκλητικούς, και πιο πολλές σφραγίδες στο διαβατήριο της απ’ «ότι το ταχυδρομείο», μια 19χρονη κοπέλα από το Miami (μέσω Σιγκαπούρης), η Anna-Catherine Hartley, ή αλλιώς Uffie, μαζί με έναν από τους πιο περιζήτητους Γάλλους DJ, τον Feadz, παράγουν μουσική. Εκείνος βάζει τα electro-beats, εκείνη την γλυκιά φωνή της με τη μορφή σεξουαλικά φορτισμένων rhymes. Όπως φαίνεται μια άψογη συνταγή, μιας και το “Pop the Glock” κατάφερε να γίνει απόλυτα cult μέσα σε ένα χρόνο και να χαρίσει άλλη μια επιτυχημένη συνεργασία στην Ed Banger.
Συμμετέχει στο νέο δίσκο των Justice, "†", ενώ remix σε τραγούδια της έχουν κάνει ονόματα όπως ο SebastiAn και σύντομα αναμένεται να κυκλοφορήσει το πρώτο άλμπουμ της. Εν τω μεταξύ ξεσκονίστε τα χορευτικά σας παπούτσια, Uffie is here!
Θα μπορούσε να είναι ξωτικό ή εξωγήινος επισκέπτης που παράγει marzipan αντί για νότες και όμως είναι «μονάχα» ένας κλασσικός συνθέτης, εντομολάτρης, performance-artist και μουσικός πειραματιστής. Ο Leo Chadburn (Simon Bookish το καλλιτεχνικό του) είναι ένας από τους πιο απρόβλεπτους, πολυτάλαντους και καινοτόμους νεαρούς avant-garde καλλιτέχνες, που έχει συγκριθεί με τον Bowie, τον Byrne, τον Baudelaire και τον Picasso μεταξύ άλλων, μία αλλόκοτη σκηνική παρουσία με φανταχτερά, χειροποίητα ρούχα που αναμιγνύει αναλογικούς ηλεκτρονικούς ήχους με ψηφιακά beats και τα συνοδεύει έπειτα με άκρως εκκεντρικές, ενίοτε ειρωνικές αφηγήσεις, οι οποίες θα μπορούσαν μόνο με παραμύθια να παρομοιαστούν, μυθοπλασίες για «μεγάλα παιδιά» που ανοίγουν τις πύλες προς κόσμους μαγεμένους, ίσως εφιαλτικούς και ίσως τελικά περισσότερο αληθινούς απ’ ότι το όλο «πακέτο» μας επιτρέπει εκ πρώτης όψεως να υποψιαστούμε. Στις αρχές του έτους μελοποίησε και συμμετείχε σε παράσταση του National Theatre, ενώ έχει κάνει remix για χάρη των Franz Ferdinand, The Organ και Grizzly Bear και έχει εμφανιστεί, ως καλεσμένος, στα άλμπουμ των Max de Wardener, Leafcutter John, Patrick Wolf και Saint Etienne.Ο δεύτερος δίσκος του, “Trainwreck, Raincheck”, κυκλοφόρησε μέσα στο καλοκαίρι.
Interview (live)
Το εντυπωσιακό είναι ότι οι APTBS έχουν καταφέρει λόγω της προφανούς έντονης ψύχωσης με τα αναλογικά μέσα και τις κιθάρες να παράγουν ένα album με φοβερή ποιότητα. Πολλά στρωματά από fuzz, overdrive, echoes, loops και θόρυβο σκορπάνε σε όλο τον χώρο για να επανενωθούν σε ένα συνολικό ήχο με μελωδία, πυκνότητα και μάζα . Όπως λένε και οι ίδιοι δεν παίζουν δυνατά για να είναι “rock n roll” αλλά για να επιτρέπουν στον ήχο τους να κυλάει και να μπορεί να εκφράζει τα συναισθήματα που τον απαρτίζουν.
Το ομότιτλο 'A Place To Bury Strangers' (Killer Pimp, 2007) άργησε αρκετά να βρει ευρύτερη διανομή αλλά πρόκειται για μια από τις πιο άρτιες φετινές κυκλοφορίες. Οι ίδιοι οι APTBS από την άλλη επιμένουν να κάνουν τα strobo heavy εκκωφαντικά live τους μόνο εντός ΗΠΑ.
Αν μπορούσε κάποιος να τοποθετήσει τους Pre, μάλλον θα τους έβαζε κάπου μεταξύ των Minor Threat και του σεξ. Ίσως ακριβώς στην μέση... Μάλλον ο χαρακτηρισμός αυτός, μαζί με μερικές ακροάσεις της πρόσφατης κυκλοφορίας τους Epic Fits (Skin Graft / Lovepump United, 2007) κάνουν απόλυτα κατανοητό τον σκοπό της μπάντας. Χάος, ιδρώτας, ανθρώπινα σώματα, γδαρμένες φωνητικές χορδές και μπόλικες μελανιές. Κάποιες συγκρίσεις με τους Melt Banana λόγω του γενικότερου ύφους τους ήταν αναπόφευκτες, πάντως η ταυτότητα του συγκροτήματος απέχει αρκετά από αυτό.Ίσως ένα από τα χαρακτηριστικά των Pre είναι ότι σε αντίθεση με αρκετές μπάντες του 80s hardcore revival δεν προσποιούνται τίποτα (κάποια κουλτούρα ανωτερότητας σε σχέση με το mainstream κλπ). Τα live τους είναι απλά και δυνατά, οι κυκλοφορίες είναι βασισμένες σε ένα DIY ήθος και συνοδεύονται πάντα από πολύ γραφιστικά ενδιαφέρουσες συσκευασίες.
Η Akiko είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες σκηνικές παρουσίες που έχω δει προσωπικά... Εαν δεν πέσει με βια πάνω σου, ουρλιάζοντας σου στα μούτρα θα θέλεις σίγουρα να την κάνεις γυναίκα σου στα 5 λεπτά. Εαν το κάνει, ίσως χρειαστεί ακόμα λιγότερο.
Περισσότερα απο τους Pre μπορείτε να ακούσετε εδώ.
Fuk is fun
Οι Deerhunter είναι ένα από τα πιο όμορφα και καλά κρυμμένα μυστικά της (σχεδόν) νέας ψυχεδελικής αμερικάνικης σκηνής που αναπτύσσεται γύρω από την Atlanta. Ηχητικα, κρατούν μια πολύ λεπτή ισορροπία μεταξύ σκοτεινών κιθαριστικών drones, 60s ψυχεδελο-ποπ και ala Seeds, flower punk. Σχηματίστηκαν το 2001 στην Atlanta αλλά πρόσφατα δήλωσαν ότι θα κάνουν ένα “διάλειμμα”.
Ο frontman, Bradford Cox, είναι μια από τις πιο μυστήριες μορφές της Atlanta. Η ιδιόμορφη δίμετρη σιλουέτα του, η ιδιαίτερη περσόνα του, η beatnikοειδής ποίηση του και κάποιες “παράξενες” αντιπαραθέσεις άλλα και η αναγνώριση από τον μουσικό τύπο έδωσαν στους Deerhunter αρκετή δημοσιότητα.
Πέρα από την φοβερή εμπειρία που είναι τα live τους, οι Deerhunter έχουν στο ενεργητικό τους 2 αριστουργηματικά albums ( 'Turn It Up, Faggot', Stickfigure/2005 και 'Cryptograms', Kranky/2006.), σχέδια για ένα τρίτο και κάποιες δυσεύρετες κυκλοφορείες σε
Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ένας φοβερά εσωστρεφής ήχος με πολύ δυνατά ξεσπάσματα που καθρεφτίζουν απόλυτα την ιδιοσυγκρασία αλλά και τις ιδιαίτερες προσωπικότητες των μελών των Deerhunter.
Myspace | Blog
Strange Lights (from Cryptograms, 2006)
Ως παιδί ο κόσμος ρωτούσε την Susanne Oberbeck σε καθημερινή βάση αν ήταν αγόρι ή κορίτσι. Και αυτό της άρεσε, ακόμη και τότε, της φαινόταν χίλιες φορές πιο ενδιαφέρον να είναι έτσι, παρά «απλώς» αρσενικό ή θηλυκό. Σήμερα, ως No Bra πλέον, ανεβαίνει ημίγυμνη στη σκηνή, φορώντας εξαιρετικά κοντά μίνι ή φωσφορίζοντα hotpants, καλύπτει το ένα μονάχα της στήθος με τα υπέρ-μακριά μαλλιά της και συνοδεύει με την βαριά, σχεδόν αντρική φωνή της τους lo-fi ήχους που απελευθερώνει ένας μοναχικός, φορητός, ηλεκτρονικός υπολογιστής. Είναι η «κωφάλαλη Marlene Dietrich», όπως έχει επανειλημμένα χαρακτηριστεί, ένα σχεδόν αλλόκοτο πλάσμα που αναμιγνύει μίνιμαλ beats με προκλητικούς στίχους, επιθυμώντας όχι τόσο να σοκάρει αλλά να προβληματίσει, μια performer που μόνον ίσως με τον Leigh Bowery θα μπορούσε να παρομοιαστεί και που απεχθάνεται να αποκαλούνε τη δουλειά της «τέχνη», γιατί για την ίδια είναι «απλώς μουσική».
"To sing you must first open your mouth.
You must have a pair of lungs and a little knowledge of music.
It is not necessary to have an accordion or a guitar.
The essential thing is to want to sing.
This then is a song.
I am singing."
Henry Miller / “Tropic Of Cancer”
Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί εισαγωγή στους στίχους του Martin Tomlinson –«ότι πιο κοντινό στον Iggy Pop πρόκειται να επιδείξει αυτή η γενιά» – που συνοδεύουν τον δίσκο των Selfish Cunt “No Wicked Heart Shall Prosper” και μάλιστα την πιο άμεση για την περιγραφή του τι ακριβώς κάνουν. Παίζουν μουσική, σαφώς, μία μίξη από garage, punk, industrial και experimental ήχους που συχνά παρομοιάζονται με αυτούς των Sex pistols, Fall και Suicide, πολύ περισσότερο όμως έχουν βρει το μέσο να εκφράζουν τόσο οπτικά όσο και λεκτικά τον πόνο, την αηδία και την απογοήτευση για την σύγχρονη ζωή με τρόπο τόσο καθηλωτικό και παθιασμένο που πολύ δύσκολα μπορείς να αγνοήσεις. Στο παρελθόν τράβηξαν αρκετά συχνά την προσοχή του τύπου, αρχικά με το ωμά προκλητικό όνομά τους και αργότερα με άγριες, διφορούμενες εμφανίσεις που ακολούθησαν απαγορεύσεις εισόδου σε ποικίλα clubs, «προκλητικές» συμπεριφορές και «κακές παρέες», πίσω από τον επιφανειακό νιχιλισμό, όμως, και κάτω από το σαρκαστικό προσωπείο κρύβεται ένας εξαιρετικός performer, ένας άνθρωπος – πρώην μοντέλο και ηθοποιός, για την ακρίβεια – ασυνήθιστα πολιτικοποιημένος, με ένα ειλικρινές ενδιαφέρον και μια τεράστια λαχτάρα για αλλαγή και μεταρρύθμιση. Και μπορεί οι στίχοι του να είναι κάθε άλλο παρά ποιητικοί, είναι όμως ανυπόκριτοι, τρομακτικοί και διαπεραστικοί.
Uncle Sam
Τους αρέσει να ηχογραφούν αργά το βράδυ, «όταν όλοι οι άλλοι κοιμούνται». Όταν η αίσθηση της απομόνωσης είναι απόλυτη. Έχοντας δανειστεί το όνομά τους από τον πρωτοπόρο της outsider-art Dr. Hanz Prinzhorn, έναν ψυχίατρο που στις αρχές του 20ου αιώνα συγκέντρωσε την εκτενέστερη συλλογή έργων τέχνης ψυχασθενών ατόμων, οι Prinzhorn Dance School – aka η πιο αναπάντεχη, πολυσυζητημένη καθώς και πρώτη βρετανική προσθήκη στον uber-cool κατάλογο της DFA – παράγουν, με drum’ n’ bass βάση, ένα ήχο ωμό, αφαιρετικό και απογυμνωμένο, απελευθερωμένο από παραπανίσια φρουφρού που απλώς εκλιπαρούνε και πασχίζουν να τραβήξουν την προσοχή, έναν ήχο που δεν τους εντάσσει σε καμία κατηγορία από αυτές που οι δημοσιογράφοι τόσο λατρεύουνε να ορίζουνε και να διατυμπανίζουνε και αυτό είναι κάτι που ο Tobin και η Suzi γνωρίζουν και το γνωρίζουν καλά. Τελειομανείς μέχρι της τελευταίας ανατριχιαστικής λεπτομέρειας, προσεγγίζουν τη μουσική από μια σκοπιά που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί από καλλιτεχνική έως υπεροπτική ή πολύ απλά σνομπ, η οποία, όμως, με λίγη παραπάνω προσοχή αποδεικνύει να δίνει τόση έμφαση και αξία στην απόλυτη και ειλικρινή έκφραση, όπως σπάνια πλέον στις μέρες μας.
Ο πρόσφατος ομώνυμος δίσκος του, “Prinzhorn Dance School”, αξίζει μια ευκαιρία, αν όχι για τον σχεδόν πρωτόγονο λυρισμό του, τότε σίγουρα για την πρόκληση που αποτελεί ο μουσικός του μινιμαλισμός.
Crackjack Docker
Μια μεταμοντέρνα θεά που εκφράζει με τρόπο υπέροχο τον συνδυασμό του δυτικού και ανατολίτικου στοιχείου μέσα της, η Bishi πέρασε την εφηβεία της μέσα σε λονδρέζικες γκαλερί, συναυλιακούς χώρους και νυχτερινά κλαμπ, σπούδασε αραβική μουσική στο Νέο Δελχί, έγινε γνωστή – στα δεκαεννιά της – ως DJ Siren του θρυλικού κλαμπ Cash Point και συνεργάστηκε με άτομα όπως ο Mathew Glamore, μία από τις πλέον σπουδαιότερες και διαχρονικότερες μορφές της βρετανικής νυχτερινής ζωής, ο Patrick Wolf και ο ηλεκτρονικός καλλιτέχνης Richard Corny (Minty). Πλέον συνδυάζει με απαράμιλλο γούστο – και θάρρος – electro και folk, όπως χαρακτηριστικά στο απολαυστικό της EP “Uniform & Armour”, trash αισθητική και μουσική ποιότητα, ενώ καταφέρνει να δημιουργεί κάτι που ακούγεται φρέσκο, μοντέρνο και πολυπολιτισμικό, απέχοντας συγχρόνως έτη φωτός από την καίρια pop και electro-pop σκηνή.
Κυκλοφορεί το ντεμπούτο της “Nights at the Circus”, ενώ τη δουλειά της μπορείτε να γνωρίσετε εδώ.
