Τους αρέσει να ηχογραφούν αργά το βράδυ, «όταν όλοι οι άλλοι κοιμούνται». Όταν η αίσθηση της απομόνωσης είναι απόλυτη. Έχοντας δανειστεί το όνομά τους από τον πρωτοπόρο της outsider-art Dr. Hanz Prinzhorn, έναν ψυχίατρο που στις αρχές του 20ου αιώνα συγκέντρωσε την εκτενέστερη συλλογή έργων τέχνης ψυχασθενών ατόμων, οι Prinzhorn Dance School – aka η πιο αναπάντεχη, πολυσυζητημένη καθώς και πρώτη βρετανική προσθήκη στον uber-cool κατάλογο της DFA – παράγουν, με drum’ n’ bass βάση, ένα ήχο ωμό, αφαιρετικό και απογυμνωμένο, απελευθερωμένο από παραπανίσια φρουφρού που απλώς εκλιπαρούνε και πασχίζουν να τραβήξουν την προσοχή, έναν ήχο που δεν τους εντάσσει σε καμία κατηγορία από αυτές που οι δημοσιογράφοι τόσο λατρεύουνε να ορίζουνε και να διατυμπανίζουνε και αυτό είναι κάτι που ο Tobin και η Suzi γνωρίζουν και το γνωρίζουν καλά. Τελειομανείς μέχρι της τελευταίας ανατριχιαστικής λεπτομέρειας, προσεγγίζουν τη μουσική από μια σκοπιά που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί από καλλιτεχνική έως υπεροπτική ή πολύ απλά σνομπ, η οποία, όμως, με λίγη παραπάνω προσοχή αποδεικνύει να δίνει τόση έμφαση και αξία στην απόλυτη και ειλικρινή έκφραση, όπως σπάνια πλέον στις μέρες μας.
Ο πρόσφατος ομώνυμος δίσκος του, “Prinzhorn Dance School”, αξίζει μια ευκαιρία, αν όχι για τον σχεδόν πρωτόγονο λυρισμό του, τότε σίγουρα για την πρόκληση που αποτελεί ο μουσικός του μινιμαλισμός.
Crackjack Docker
No comments:
Post a Comment