A Place To Bury Strangers

Όταν οι επιρροές από τους Loop, τους My Bloody Valentine και τους Jesus And Mary Chain συνδυάζονται με το σκοτάδι των Bauhaus και των Suicide, το κοκτέιλ μπορεί να μην ακούγεται τόσο ριζοσπαστικό. Παρ' όλα αυτά όταν γίνεται υπό την καθοδήγηση του Oliver Ackermann της Death By Audio collective (μεταξύ άλλων, κατασκευαστές custom effect pedals για τους Wilco και τους Serena Maneesh) καταλαβαίνει κανείς πόσο καλά μπορεί να αναγεννηθεί είναι ένας τόσο ξαναζεσταμένος ήχος ακόμα και σήμερα...

Το εντυπωσιακό είναι ότι οι APTBS έχουν καταφέρει λόγω της προφανούς έντονης ψύχωσης με τα αναλογικά μέσα και τις κιθάρες να παράγουν ένα album με φοβερή ποιότητα. Πολλά στρωματά από fuzz, overdrive, echoes, loops και θόρυβο σκορπάνε σε όλο τον χώρο για να επανενωθούν σε ένα συνολικό ήχο με μελωδία, πυκνότητα και μάζα . Όπως λένε και οι ίδιοι δεν παίζουν δυνατά για να είναι “rock n roll” αλλά για να επιτρέπουν στον ήχο τους να κυλάει και να μπορεί να εκφράζει τα συναισθήματα που τον απαρτίζουν.

Το ομότιτλο 'A Place To Bury Strangers' (Killer Pimp, 2007) άργησε αρκετά να βρει ευρύτερη διανομή αλλά πρόκειται για μια από τις πιο άρτιες φετινές κυκλοφορίες. Οι ίδιοι οι APTBS από την άλλη επιμένουν να κάνουν τα strobo heavy εκκωφαντικά live τους μόνο εντός ΗΠΑ.

Myspace | DeathByAudio

To Fix The Gash In Your Head

Pre

Αν μπορούσε κάποιος να τοποθετήσει τους Pre, μάλλον θα τους έβαζε κάπου μεταξύ των Minor Threat και του σεξ. Ίσως ακριβώς στην μέση... Μάλλον ο χαρακτηρισμός αυτός, μαζί με μερικές ακροάσεις της πρόσφατης κυκλοφορίας τους Epic Fits (Skin Graft / Lovepump United, 2007) κάνουν απόλυτα κατανοητό τον σκοπό της μπάντας. Χάος, ιδρώτας, ανθρώπινα σώματα, γδαρμένες φωνητικές χορδές και μπόλικες μελανιές. Κάποιες συγκρίσεις με τους Melt Banana λόγω του γενικότερου ύφους τους ήταν αναπόφευκτες, πάντως η ταυτότητα του συγκροτήματος απέχει αρκετά από αυτό.

Ίσως ένα από τα χαρακτηριστικά των Pre είναι ότι σε αντίθεση με αρκετές μπάντες του 80s hardcore revival δεν προσποιούνται τίποτα (κάποια κουλτούρα ανωτερότητας σε σχέση με το mainstream κλπ). Τα live τους είναι απλά και δυνατά, οι κυκλοφορίες είναι βασισμένες σε ένα DIY ήθος και συνοδεύονται πάντα από πολύ γραφιστικά ενδιαφέρουσες συσκευασίες.

Η Akiko είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες σκηνικές παρουσίες που έχω δει προσωπικά... Εαν δεν πέσει με βια πάνω σου, ουρλιάζοντας σου στα μούτρα θα θέλεις σίγουρα να την κάνεις γυναίκα σου στα 5 λεπτά. Εαν το κάνει, ίσως χρειαστεί ακόμα λιγότερο.

Περισσότερα απο τους Pre μπορείτε να ακούσετε εδώ.

Fuk is fun

Black Strobe

Κατάφεραν να ενώσουν με τρόπο ιδιαίτερο γαλλικούς club πειραματισμούς - και ύμνους - και νορβηγική death metal δυναμική κι όμως έχουν κυκλοφορήσει μονάχα ένα δίσκο, το Burn Your Own Church, μέσα σε δέκα χρόνια. Οι Black Strobe σχηματίστηκαν το 1997 στο Παρίσι από τον Arnaud Rebotini και τον Ivan Smagghe, κυκλοφόρησαν το τρίτο τους single, Me And Madonna, το 2002 οπότε και μετατράπηκε απευθείας σε ύμνο των κλαμπ και του electroclash πολύ πριν αυτό γίνει μόδα μάλιστα, ενώ όταν το 2006 ο Ivan Smagghe αποχώρησε, οι Black Strobe εξελίχθηκαν σε τετραμελές συγκρότημα, με συναρπαστικές live εμφανίσεις, όπως και αυτήν που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε όσοι βρεθήκαμε το καλοκαίρι που μας πέρασε στο Σύνταγμα, στα πλαίσια της Γιορτής της Μουσικής. Αν και πλέον η μουσική τους έχει ξεφύγει από το τον καθιερωμένο dance χαρακτήρα της προς κατευθύνσεις περισσότερο κιθαριστικές, και εμπλουτισμένη με επιρροές που εκτείνονται από τους Karlheinz Stockhausen και Cabaret Voltaire, μέχρι τους Sonic Youth και Darkthrone, το αποτέλεσμα είναι παρ’ όλ’ αυτά ένας ήχος φρέσκος, σφοδρός, ενίοτε πολύκροτος, ενίοτε πομπώδης και ενίοτε μελαγχολικός, ο οποίος, κατά τους ιδίους θα μπορούσε άψογα να τοποθετηθεί «κάπου ανάμεσα στους Klaxons και τους Horrors». Θα μπορούσε.

Links: MySpace | Website

Me and Madonna

Deerhunter

Οι Deerhunter είναι ένα από τα πιο όμορφα και καλά κρυμμένα μυστικά της (σχεδόν) νέας ψυχεδελικής αμερικάνικης σκηνής που αναπτύσσεται γύρω από την Atlanta. Ηχητικα, κρατούν μια πολύ λεπτή ισορροπία μεταξύ σκοτεινών κιθαριστικών drones, 60s ψυχεδελο-ποπ και ala Seeds, flower punk. Σχηματίστηκαν το 2001 στην Atlanta αλλά πρόσφατα δήλωσαν ότι θα κάνουν ένα “διάλειμμα”.

Ο frontman, Bradford Cox, είναι μια από τις πιο μυστήριες μορφές της Atlanta. Η ιδιόμορφη δίμετρη σιλουέτα του, η ιδιαίτερη περσόνα του, η beatnikοειδής ποίηση του και κάποιες “παράξενες” αντιπαραθέσεις άλλα και η αναγνώριση από τον μουσικό τύπο έδωσαν στους Deerhunter αρκετή δημοσιότητα.

Πέρα από την φοβερή εμπειρία που είναι τα live τους, οι Deerhunter έχουν στο ενεργητικό τους 2 αριστουργηματικά albums ( 'Turn It Up, Faggot', Stickfigure/2005 και 'Cryptograms', Kranky/2006.), σχέδια για ένα τρίτο και κάποιες δυσεύρετες κυκλοφορείες σε 7” και CD.

Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ένας φοβερά εσωστρεφής ήχος με πολύ δυνατά ξεσπάσματα που καθρεφτίζουν απόλυτα την ιδιοσυγκρασία αλλά και τις ιδιαίτερες προσωπικότητες των μελών των Deerhunter.

Myspace | Blog

Strange Lights (from Cryptograms, 2006)

Black Kids

Πώς θα ακουγόταν ο Robert Smith αν φορούσε μαύρη μάσκα και ήταν είκοσι χρόνια νεότερος. Πώς η ομοφυλοφιλία αποκτά την απόλυτη ποπ απενοχοποίηση μέσα από τον ύμνο "I'm Not Gonna Teach Your Boyfriend How to Dance With You". Πώς είναι να συμπεριλαμβάνεσαι στα δέκα ονόματα ‘to watch in 2008’ δια ισχυρού στόματος Rolling Stone. Έχοντας πλέον το ίδιο management με Bjork και Arcade Fire αλλά ακόμη δίχως κάποιο δισκογραφικό συμβόλαιο (!) οι Black Kids -μέχρι πρότινος ένα άγνωστο σχήμα με σποραδικές εμφανίσεις στην περιοχή του Jacksonville της Φλόριντα- κουβαλούν πάνω τους όλο το hype του κόσμου. Disco, electro, retro, future, new wave, indie, λευκά αγόρια και μαύρα κορίτσια, μαύρα αγόρια και λευκά κορίτσια, ποπ εξάρσεις, παιχνιδίσματα με στερεότυπα, ανατρεπτικά υπόγεια σενάρια. Το EP τους «Wizard of Ahhhs» με τέσσερα διαμάντια δίνεται εντελώς δωρεάν μέσα από το MySpace. Κατεβάστε το, χορέψτε το δυνατά και εθιστείτε.

I'm not gonna teach your boyfriend how to dance (live)

No Bra

Ως παιδί ο κόσμος ρωτούσε την Susanne Oberbeck σε καθημερινή βάση αν ήταν αγόρι ή κορίτσι. Και αυτό της άρεσε, ακόμη και τότε, της φαινόταν χίλιες φορές πιο ενδιαφέρον να είναι έτσι, παρά «απλώς» αρσενικό ή θηλυκό. Σήμερα, ως No Bra πλέον, ανεβαίνει ημίγυμνη στη σκηνή, φορώντας εξαιρετικά κοντά μίνι ή φωσφορίζοντα hotpants, καλύπτει το ένα μονάχα της στήθος με τα υπέρ-μακριά μαλλιά της και συνοδεύει με την βαριά, σχεδόν αντρική φωνή της τους lo-fi ήχους που απελευθερώνει ένας μοναχικός, φορητός, ηλεκτρονικός υπολογιστής. Είναι η «κωφάλαλη Marlene Dietrich», όπως έχει επανειλημμένα χαρακτηριστεί, ένα σχεδόν αλλόκοτο πλάσμα που αναμιγνύει μίνιμαλ beats με προκλητικούς στίχους, επιθυμώντας όχι τόσο να σοκάρει αλλά να προβληματίσει, μια performer που μόνον ίσως με τον Leigh Bowery θα μπορούσε να παρομοιαστεί και που απεχθάνεται να αποκαλούνε τη δουλειά της «τέχνη», γιατί για την ίδια είναι «απλώς μουσική».

Κυκλοφορεί το ντεμπούτο της “Dance and Walk”.

Δείτε το video του single της Munchhausen εδώ.

Links: MySpace | Website

Selfish Cunt

"To sing you must first open your mouth.
You must have a pair of lungs and a little knowledge of music.
It is not necessary to have an accordion or a guitar.
The essential thing is to want to sing.
This then is a song.
I am singing."

Henry Miller / “Tropic Of Cancer”

Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί εισαγωγή στους στίχους του Martin Tomlinson –«ότι πιο κοντινό στον Iggy Pop πρόκειται να επιδείξει αυτή η γενιά» – που συνοδεύουν τον δίσκο των Selfish Cunt “No Wicked Heart Shall Prosper” και μάλιστα την πιο άμεση για την περιγραφή του τι ακριβώς κάνουν. Παίζουν μουσική, σαφώς, μία μίξη από garage, punk, industrial και experimental ήχους που συχνά παρομοιάζονται με αυτούς των Sex pistols, Fall και Suicide, πολύ περισσότερο όμως έχουν βρει το μέσο να εκφράζουν τόσο οπτικά όσο και λεκτικά τον πόνο, την αηδία και την απογοήτευση για την σύγχρονη ζωή με τρόπο τόσο καθηλωτικό και παθιασμένο που πολύ δύσκολα μπορείς να αγνοήσεις. Στο παρελθόν τράβηξαν αρκετά συχνά την προσοχή του τύπου, αρχικά με το ωμά προκλητικό όνομά τους και αργότερα με άγριες, διφορούμενες εμφανίσεις που ακολούθησαν απαγορεύσεις εισόδου σε ποικίλα clubs, «προκλητικές» συμπεριφορές και «κακές παρέες», πίσω από τον επιφανειακό νιχιλισμό, όμως, και κάτω από το σαρκαστικό προσωπείο κρύβεται ένας εξαιρετικός performer, ένας άνθρωπος – πρώην μοντέλο και ηθοποιός, για την ακρίβεια – ασυνήθιστα πολιτικοποιημένος, με ένα ειλικρινές ενδιαφέρον και μια τεράστια λαχτάρα για αλλαγή και μεταρρύθμιση. Και μπορεί οι στίχοι του να είναι κάθε άλλο παρά ποιητικοί, είναι όμως ανυπόκριτοι, τρομακτικοί και διαπεραστικοί.

Uncle Sam

Περισσότερα για τον Martin και την παρέα του μπορείτε να ακούσετε και να διαβάσετε εδώ.

Prinzhorn Dance School

Τους αρέσει να ηχογραφούν αργά το βράδυ, «όταν όλοι οι άλλοι κοιμούνται». Όταν η αίσθηση της απομόνωσης είναι απόλυτη. Έχοντας δανειστεί το όνομά τους από τον πρωτοπόρο της outsider-art Dr. Hanz Prinzhorn, έναν ψυχίατρο που στις αρχές του 20^ου αιώνα συγκέντρωσε την εκτενέστερη συλλογή έργων τέχνης ψυχασθενών ατόμων, οι Prinzhorn Dance School – aka η πιο αναπάντεχη, πολυσυζητημένη καθώς και πρώτη βρετανική προσθήκη στον uber-cool κατάλογο της DFA – παράγουν, με drum’ n’ bass βάση, ένα ήχο ωμό, αφαιρετικό και απογυμνωμένο, απελευθερωμένο από παραπανίσια φρουφρού που απλώς εκλιπαρούνε και πασχίζουν να τραβήξουν την προσοχή, έναν ήχο που δεν τους εντάσσει σε καμία κατηγορία από αυτές που οι δημοσιογράφοι τόσο λατρεύουνε να ορίζουνε και να διατυμπανίζουνε και αυτό είναι κάτι που ο Tobin και η Suzi γνωρίζουν και το γνωρίζουν καλά. Τελειομανείς μέχρι της τελευταίας ανατριχιαστικής λεπτομέρειας, προσεγγίζουν τη μουσική από μια σκοπιά που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί από καλλιτεχνική έως υπεροπτική ή πολύ απλά σνομπ, η οποία, όμως, με λίγη παραπάνω προσοχή αποδεικνύει να δίνει τόση έμφαση και αξία στην απόλυτη και ειλικρινή έκφραση, όπως σπάνια πλέον στις μέρες μας.

Ο πρόσφατος ομώνυμος δίσκος του, “Prinzhorn Dance School”, αξίζει μια ευκαιρία, αν όχι για τον σχεδόν πρωτόγονο λυρισμό του, τότε σίγουρα για την πρόκληση που αποτελεί ο μουσικός του μινιμαλισμός.

Crackjack Docker

Περισσότερα μπορείτε να δείτε, να ακούσετε και να διαβάσετε εδώ.

Bishi

Μια μεταμοντέρνα θεά που εκφράζει με τρόπο υπέροχο τον συνδυασμό του δυτικού και ανατολίτικου στοιχείου μέσα της, η Bishi πέρασε την εφηβεία της μέσα σε λονδρέζικες γκαλερί, συναυλιακούς χώρους και νυχτερινά κλαμπ, σπούδασε αραβική μουσική στο Νέο Δελχί, έγινε γνωστή – στα δεκαεννιά της – ως DJ Siren του θρυλικού κλαμπ Cash Point και συνεργάστηκε με άτομα όπως ο Mathew Glamore, μία από τις πλέον σπουδαιότερες και διαχρονικότερες μορφές της βρετανικής νυχτερινής ζωής, ο Patrick Wolf και ο ηλεκτρονικός καλλιτέχνης Richard Corny (Minty). Πλέον συνδυάζει με απαράμιλλο γούστο – και θάρρος – electro και folk, όπως χαρακτηριστικά στο απολαυστικό της EP “Uniform & Armour”, trash αισθητική και μουσική ποιότητα, ενώ καταφέρνει να δημιουργεί κάτι που ακούγεται φρέσκο, μοντέρνο και πολυπολιτισμικό, απέχοντας συγχρόνως έτη φωτός από την καίρια pop και electro-pop σκηνή.

Κυκλοφορεί το ντεμπούτο της “Nights at the Circus”, ενώ τη δουλειά της μπορείτε να γνωρίσετε εδώ.

Boys Noize

Ο δρόμος για την κορυφή, λένε, είναι μακρύς και δύσκολος. Όσο πιο νωρίς ξεκινήσεις, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να φτάσεις εκεί. Για τον Alex Ridha, όμως, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, γιατί στα δεκατέσσερά του ο Alex έπαιζε Dj στα καλύτερα clubs του Αμβούργου, στα δεκαέξι του είχε σχηματίσει, ως Kid Alex, ένα συγκρότημα με τον κολλητό του παίζοντας αυτό που στις μέρες μας αποκαλείται πλέον electro-rock και σήμερα, στα είκοσι πέντε, είναι ένας από τους πιο πολυσυζητημένους και ποθητούς disc jockeys στην Ευρώπη, που διαθέτει την δική του δισκογραφική (Boysnoize Records) και στο blog του κάνει δηλώσεις τύπου “Fuck off new rave…and bring back the party techno”, ενώ κάνει remix σε μουσικούς όπως οι Feist, Bloc Party, Tiga, Justice και Kaiser Chiefs. Κοφτός, άμεσος και εκκεντρικός, ο ήχος του είναι καθαρός και ταυτόχρονα βρώμικος, αστικός και όμως εθιστικός, ένα μοντέρνο κολλάζ ρυθμών που ξεσηκώνουν και ερεθίζουν.

& Down από τον δίσκο Oi Oi Oi

Περισσότερα από τον Boys Noize μπορείτε να δείτε, να ακούσετε και να διαβάσετε εδώ.